منم یه مادرم. پسرمو دوسش دارم.

بسم الله الرحمن الرحیم

آمده ام کانون پرورش. دعوت شده ایم فینال مسابقه عصر ما!

کلیپهای بین برنامه می کشد مرا.

کلیپ اربعین. کلیپ امام رضا علیه السلام. و از همه ویران کننده تر، کلیپ شهدا

به تصاویر شهدای مدافع حرم نگاه می کنم. با چشمهای مادریم نگاه می کنم. به صورتهای جوان و زیبایشان. به محاسن نورسته مومنانه شان چطور مادرهایشان دلشان آمده بفرستندشان جلوی توپ و گلوله و تانک؟ چطور زیر خاک کرده اند این بچه های جوان را که خون دل خورده اند تا به اینجا برسند؟. من چقدر مدیونم به اینها؟. و چه بی خیال رسیدن به آرزوهایم را امروز و فردا می کنم. خدایا! مرا شرمنده شهدا و مادرهایشان و همسرهایشان و فردندانشان نفرما می دانم که اگر به آرزوهایم برسم، لبخند به لب شهدا خواهد نشست. شهدایی که فرحین بما آتاهم الله من فضله هستند خوشا به سعادتشان.